Heidi Claes, muziek
Door Jeroen Permentier
“Mijn moeder is jong gestorven. Natuurlijk was dat een grote klap. Ik verwerkte mijn gevoelens in een liedje. Ik weet nog altijd niet goed hoe ik dat gemaakt heb. Mijn vader had mij een beetje piano leren spelen, en de tekst, in het Frans, leek haast vanzelf te komen. De reacties waren erg positief. Klasgenoten vergeleken mij met Axelle Red. Het succes moedigde mij aan om verder te doen. In 1998 kon ik starten als een van de zangeressen van een show- en begeleidingsorkest. In 2000 nam ik deel aan de Soundmixshow. In de finale zong ik Hijo de la luna van Mecano. Ik heb ook mijn kans gewaagd in X-Factor, daar geraakte ik bij de laatste 14 kandidaten in de groep van Kris Wauters. Nu treed ik in mijn vrije tijd af en toe nog op met covers en zelfgeschreven liedjes.
Dit jaar neem ik ook deel aan een project met de muziek van ABBA. Dat is echt toffe muziek. Gimme gimme gimme is mijn lievelingsnummer, en natuurlijk The winner takes it all. Staat er een leeftijd op popmuziek? Ik denk het niet. Misschien voor de hitparade wel, maar dat is niet het repertoire dat ik wil brengen.”
Op een andere manier zingen
“Drie jaar geleden wilde ik mijzelf verbeteren als zangeres. Ik ben naar de Academie Deurne getrokken, waar ik nog altijd les volg. Jazz-pop-rock zat niet in het aanbod, dus koos ik voor klassieke zang. Achteraf gezien vind ik dat een voordeel. In pop is een hoge mi zo’n beetje de hoogste noot. Mariah Carrey gaat hoger, maar zij is een van de uitzonderingen. In klassieke muziek wordt op een heel andere manier gezongen. Veel meer kopstem, bijvoorbeeld. De hogere noten die ik in de les leer zingen gebruik ik in mijn popsongs. Zo vind ik een heel eigen stijl.
Ik voel pop aan als een veel vrijer genre. Volgens mij zijn er geen regels, je doet gewoon datgene waarvan je merkt dat het goed klinkt. In klassiek is dat anders. De noten komen niet zomaar na elkaar te staan, daar zitten systemen achter. Die bestudeer je in het vak algemene muziektechniek. De confrontatie met de strenge klassieke muziek maakt dat ik ook anders omga met het componeren in popmuziek.”
Een groep vriendinnen
“Ik woon in Deurne-Noord, in een wijk waar iedereen elkaar kent. De kinderen zijn nu wat ouder, dus heb ik meer tijd voor mijzelf. Les volgen aan de academie is een deel van mijn sociaal leven. Het gaat dus niet enkel om wat je leert, het moet ook plezierig zijn om te komen. Vooral in het koor van de academie amuseer ik mij, dat is echt een groep van vriendinnen geworden.
Volgens mij moet de academie voluit inzetten op spelplezier. Dat kan bijvoorbeeld door een leuk repertoire te kiezen, dat aansluit bij de muziek waar je van houdt. Zeker voor kinderen is dat belangrijk. Een toffe muziekleraar zorgt ervoor dat de leerlingen op tijd een complimentje krijgen voor wat ze goed doen. Ook de ouders moeten in het verhaal meegetrokken worden, want zij zien erop toe dat hun kroost thuis oefent.”
Lef en doorzettingsvermogen
“Ooit had ik een belangrijk optreden, met producers in het publiek. Nadien in de foyer had ik ze eigenlijk moeten aanspreken. Maar ik was nerveus. Op netwerkmomenten klap ik dicht. Had ik maar het lef en doorzettingsvermogen om er helemaal voor te gaan. Je werk aan iemand anders laten horen is een drempel. Ik weet niet of je dat kan leren, maar de academie kan je in elk geval trots maken op je prestaties. Als zangeres moet je een persoonlijkheid zijn, ook op het podium. Je moet een gevoel kunnen overbrengen. Je moet weten waarover je zingt.
Wat vakdeskundigheid in klassieke zang is, lijkt mij helder. Je haalt je noten, je blijft in de maat en je brengt de muziek ook vanuit je emotie. Stemzorg is ook belangrijk natuurlijk, als zangeres heb je een kwetsbaar instrument. In popmuziek is het wat minder duidelijk. Ik ken geweldige muzikanten die geen partituren kunnen lezen. Sommige muziek is te simpel voor woorden, maar het wérkt wel. Maar een muziekacademie moet zich toch op iets anders richten. Denk maar aan Metallica, die beheersen hun instrumenten tot in de puntjes. In die zin kan je pop en rock op school leren. Hoe je een hit maakt, dat blijft een mysterie. ABBA, die hadden de geheime formule, ja.”
